Fæst orð

But what would we-dia actually look like? This is a question that can be easily answered by InstaPundit. Reynolds's blog consists largely of links to news or opinion articles and other blogs followed by comments consisting of such profound observations as "Heh," or "Read the whole thing," or "Indeed." (These are recurring tropes whose centrality can't be exaggerated.) What Reynolds lacks in analysis, he makes up for in abundance of content. On any given day, he'll provide his readers nearly 20 entries--or, if you can stomach it, more.

The blogosphere doesn't universally suffer from this extreme case of logorrhea or vacuity. (Nor are newspaper columnists immune from the latter syndrome.) It contains plenty of experts and thoughtful analysts who excel at precisely the analysis that is hardly the forte of newspaper reporters and eludes old-fashioned pundits. But Reynolds exposes how the blogosphere, at its worst, values timeliness over thought. After linking to an article on congressional earmarks, he'll add, "Well, that's encouraging. Sheesh." Quod erat demonstrandum. Or he'll carp, "Nancy Pelosi, on the other hand, is just dumb"--a point that may be perfectly true but probably requires some explanation or proof beyond the simple assertion. In the end, this method provides the intellectual horsepower of, say, an Andy Rooney commentary. To wit, he wrote in December, "A battery recall on the XM portables. Is it just me, or are we seeing more battery recalls lately." Well, no need for The New York Times, then.

Ég var búinn að velta þessu upp í löngu máli en það var í rauninni ekkert merkilegt, og bætti litlu við þessa grein sem ég hef ekki þegar útlistað oft og mörgum sinnum áður. Stundum þarf maður bara ekkert að bæta neinu við, og fyrir tíða lesendur er ,,Heh." alveg nóg.

Einstaklega dýr Bónusferð í dag. Keypti böns af sokkum en fattaði svo að til þess að skemma þá ekki, einsog alla hina sokkana sem ég á, þá þarf ég að kaupa mér nýja skó. Setjum það á dagskrá fyrir frívikuna, eftir helgi.

Kláraði A Confederacy of Dunces núna áðan og mæli með henni. Ætla að byrja á Neuromancer eftir William Gibson á morgun, sjá hvernig hún er.. ,,Skapaði sæberpönkið," segir amasón. ,,Langdregin bók um stráka sem stunda sjálfsfróun útí eyðimörk," sagði Erlingur. Held ég. Hef ekkert annað fyrir mér í því en óljósa minningu úr.. einhverju. Sjáum hvernig þetta fer.

Cinema Panopticum er bara gamli góði Ott. Superman: True Brit inniheldur nokkra ljósa punkta en er annars bara samansafn af lélegum súpermann bröndurum. Karlinn brotlendir í Bretlandi en ekki Bandaríkjunum. Úúú. Þótt ég hafi ekki gúdderað hana á sínum tíma þá lítur Red Son alltíeinu betur út í samanburði, en e.t.v. er ekki nógu líku saman lagt. Þetta á jú bara að vera léttur djókur. Hrikalega slöpp endalok samt. Robinson bíður. Homicide er rúmlega hálfnuð, en lýsingarnar á sumar-geðveikinni eru svakalegar á köflum:

Childs and Sydnor in the Eastern for a female skeleton beneath a rowhouse porch, a skeleton that is finally matched to a missing persons report three weeks later. She was the tiniest thing, barely eighteen and a hundred pounds dripping wet, and her bastard of a stepfather waited only long enough for his wife to go out of town for a week. He brought three friends home for Saturday night and after a six-pack, the four of them took turns on her, then strangled her by wrapping a towel around her neck and pulling in different directions.
"Why are you doing this?" she asked, pleading.
"Sorry," her stepfather told her. "We got to."

Það er eitthvað svo ómannlegt við þetta að mér verður hálf illt. Maður spyr sig líka hvort þessi orðaskipti séu eitthvað sem Simon skáldar inní eða hvort stjúpinn hafi í raun og veru greint frá þessu í yfirheyrslu.. Ég veit ekki hvað það er búið að greina frá mörgum morðum þegar þarna er komið sögu, en þetta fannst mér sérstaklega truflandi.

-b.