Ég var að vinna alla síðustu viku -- bara einsog vant er -- og vann svo um helgina. Það er nú stundum nóg út af fyrir sig. Nema laugardagurinn var allur á flugi og gærdagurinn var.. erfiður. Ég var í vondu skapi þegar vaktinni lauk og kom þreyttur heim, mundi svo eitt sem ég átti eftir að gera um miðnætti og þurfti að klára, þannig að ég sat hérna og pikkaði aðeins lengra inní nóttina.
En ég var búinn að ákveða þegar ég fór heim í gær að taka mér frí þennan mánudag. Gera eitthvað annað. Þegar ég vaknaði í morgun og leit á klukkuna var hún korter yfir tólf. Ég vissi ekki að þetta væri hægt lengur. Í alvöru talað, þetta kom mér á óvart.
Þannig að ég var hissa, dálítið spældur. En ósköp fljótur að sleppa hugmyndinni um daginn sem ég hafði haft í hausnum kvöldið áður. Ég tek hérna aðeins til, fæ mér rúnstykki. Þvæ þvott. Spila Skyrim.
Mamma er komin heim frá BNA, í heilu lagi. Pakkinn sem ég bað hana fyrir kom með henni, ég er feginn því líka.
Efnisgreinarnar verða sífellt styttri. Einsog lífið! Eh. Já já.
Það fer sennilega eftir því hvernig maður lítur á það. Styttist sífellt í því eða verður það sífellt lengra? Horfir maður fram eða aftur? Sennilega ætti maður ekki að kasta eign sinni á minningar sem eru ekki til ennþá, ekki frekar en að taka út veð á fisk sem er enn í sjónum. Og ég er ekki sannfærður um að maður auki við minningar að neinu viti, það hlýtur alltaf eitthvað að mást í burtu um leið. Ég reyni að muna íslenska þýðingu á 'palimpsest'.
Þvottavélin var að spóla niður. Ég hef verk að vinna - hó hó.
-b.
Engin ummæli:
Skrifa ummæli