30 nóvember 2007

Björn, Matthías og orðabókin

Einhverra hluta vegna hef ég alltaf haldið að ,,athafnaskáld" væru einfaldlega afkastamikil skáld. Ég veit ekki í hverskonar samhengi ég hef séð þetta orð venjulega, ef til vill hef ég skilið það sem svo að viðkomandi menn (og konur?) væru, auk þess að vera áhrifamikil í atvinnulífi og þessháttar, skrifandi skáld. Nú var ég að fletta í gegnum Fjötra okkar og takmörk: Helgispjall eftir Matthías Johannessen og rakst á þetta orð enn eina ferðina, en nú fletti ég því upp. Þá eru athafnaskáld einstaklingar sem hafa verið afkastamiklir brautryðjendur í atvinnulífi.

Og hér væri hægt að fara mikinn um muninn á athafnaskáldum og athafnamönnum. Er það ekki?

Annars eru þessi helgispjöll hans Matthíasar nokkuð áhugaverð.. Þetta eru allnokkrar bækur sem eru gefnar út í takmörkuðu upplagi, 200 stykkjum hver sýnist mér, númeraðar eða áritaðar. Það er þessi sem ég tók fram áðan, svo hef ég hérna Eintal á alneti, Sagnir og sögupersónur, Grímu gamals húss, Við Kárahnjúka og önnur kennileiti og Spunnið um Stalín. Þær eru fleiri. Mér sýnist þær allar fylgja sömu formúlunni, karlinn skrifar um eitthvað sem honum dettur í hug í fjölmörgum stuttum köflum. Hérna er einn sem ég tók niður í gær, úr Eintali á alneti:
Ég hef minnzt á fegurstu ástarsögu íslenzkrar tungu. Hún er ein setning í Íslendinga sögu. Yfir henni er einhver jarðneskur svali sem mig minnir á morgungeisla í sporrækri dögg. Það er annarskonar tilfinning í ástum Beru og Ljósvíkingsins. Samt þessi nálæga heiðríkja einsog í Jónsmessunæturdögginni, en ástir Solveigar og Sturlu Sighvatssonar rísa úr grasinu við Örlygsstaði einsog helgisaga úr hillingum: Hvort gerðu þeir ekki Solveigu? Og einskis spurði hann annars.

En hver er þá fegursta ástarsaga heimsbókmenntanna? Kannski þær sem ég nefndi, kannski einhverjar aðrar, ég veit það ekki. En eftirminnilegasta ástarsagan er áreiðanlega þessi eina lína, þessi hverfuli fögnuður Kierkegaards, þessi undarlega alsæla í næsta nágrenni við hyldýpi örvæntingarinnar, þessi vímukennda fullnæging sem eiturlyfjaneytendur eltast við sýnkt og heilagt: Tilveran öll var einsog ástfangin af mér...(!)

Sjálft andartakið (!) En það virðist ekki beinlínis vera það ástand sem búddatrúarmaðurinn sækist helzt eftir, takmarkið mikla: að losna við sjálfan sig einsog hvert annað mein. Sturla Sighvatsson af öllum mönnum var nær því að höndla þetta eftirsóknarverða takmark í þeirri einu setningu um Solveigu sem varðveitzt hefur en Constantin Constantinus í setningunni um ást tilverunnar á aðalpersónu endurtekningarinnar og sæluvímuna í tengslum við hana.

Þetta er náttúrulega misgáfulegt, sýnist manni.. og misáhugavert. En formið er skemmtilegt: Stuttar færslur um eitt og annað, maður getur gluggað í eina, tvær eða þrjár án þess að leggjast í langdreginn lestur. Hæfilegt fyrir létt-athyglisbrostna lesendur einsog mig.

Og hann er vel lesinn, karlinn. Skrifar góðan texta. Verst hvað hann er mikill helvítis sjálfstæðismaður.

Um leið og ég fletti upp athafnaskáldinu fletti ég upp ,,jörvagleði". Nema hvað ég fann hana undir ,,jörfagleði". Jæja. En orðabókin segir svo:

,,Jörfagleði: Árleg skemmtun, haldin á Jörfa í Haukadal. Bönnuð á 18. öld."

Síðan segir að þetta geti líka merkt taumlausa skemmtun og gleði.. einsog ég skildi það fyrir. Ég hafði samt ímyndað mér að ,,jörvi" (eða ,,jörfi") væri annað nafn fyrir mann, einsog ,,gumi" eða ,,fýr". Gaman að vita að þetta nafn sé dregið af staðnum þarsem sérstök skemmtun var haldin hérna í den. Frekar sértækt, sýnist manni.

-b.

Es. Hér er eitt orð í viðbót sem ég var að fletta upp og virðist heldur sértækt: Hrunadans. Sko:

,,Gálaust atferli sem leiðir til glötunar (eftir þjóðsögunni um dansinn í Hruna þegar kirkjan þar sökk)". Þar höfum við það.

29 nóvember 2007

Vitleysingahækur

Ég samdi eina fyrir Helga á msn, og ég get því allteins haldið áfram útí bálk. Sumar eru betri en aðrar, og er það ekki í nokkrum tengslum við gildi einstaklinganna sjálfra, heldur er það til vitnis um leti mína sem hækusmiðs.

Helgi Bárðarson
vex og dafnar í Svíþjóð
einsog stór, svart naut.

Ýmir Sigurðsson
er víst frekar kallaður,
tja, Sigurðarson.

Víðir Örn, M.D.
hvorki læknir né doktor
heldur Mjög Dapur.

Hlynur Bárðarson
hann veit hvað snýr í norður
og hvað alls ekki.

Hr. Már Másson:
Ég heyrðí þér í síma
Þarna um daginn.

Gunnar Guðmundsson
keyrði mjólk uppað dyrum
til mín í vinnu.

Davíð Kjartan Gé.
Darbó ellegar Dýri,
eða Débeinov.

Egill Baldursson
tengir tæki með tengjum
og sem því tengist.

Stefán Guðmundsson
rautt skeggið sprettur, en hægt.
Kippan hún er mín.

Hafsteinn Viktorsson
lyftir lóðum og hampar
lítilli dóttur.

(en)

Bjarki Áskelsson
ætlar að vinna sigur
í Barneign Open.

Víðir fær aðra því hann var að senda mér sms:

Víðir Örn verslar
sér háskerpuflatskjától,
en seinna, seinna.

[Daginn eftir:] Davíð fær líka aðra því hann lagði orð í belg:

Davíð Ká Gestsson
í Kringlunni stendur og
selur biblíur.

-b.

28 nóvember 2007

Lesning fyrir háttinn

Christopher Hitchens skrifar um það að fara í brasilískt vax:
The male version of the wax is officially called a sunga, which is the name for the Brazilian boys’ bikini. I regret to inform you that the colloquial term for the business is “sack, back, and crack.” I went into a cubicle which contained two vats of ominously molten wax and was instructed to call out when I had disrobed and covered my midsection with a small towel. Then in came Janea Padilha, the actual creator of the procedure. She whipped away the exiguous drapery and, instead of emitting the gasp or whistle that I had expected, asked briskly if I wanted any “shaping.” Excuse me? What was the idea? A heart shape or some tiger stripes, perhaps, on the landing strip? I disdained anything so feminine and coolly asked her to sunga away.

Here’s what happens. You have to spread your knees as far apart as they will go, while keeping your feet together. In this “wide stance” position, which is disconcertingly like waiting to have your Pampers changed, you are painted with hot wax, to which strips are successively attached and then torn away. Not once, but many, many times. I had no idea it would be so excruciating. The combined effect was like being tortured for information that you do not possess, with intervals for a (incidentally very costly) sandpaper handjob. The thing is that, in order to rip, you have to grip. A point of leverage is required: a place that can be firmly gripped and pulled while the skin is tautened. Ms. Turlington doesn’t have this problem. The businesslike Senhora Padilha daubed away, took a purchase on the only available handhold, and then wrenched and wrenched again. The impression of being a huge baby was enhanced by the blizzards of talcum powder that followed each searing application. I swear that several times she soothingly said that I was being a brave little boy … Meanwhile, everything in the general area was fighting to retract itself inside my body.

html-próf

Ég náði ekki einusinni helmingi. Nokkrum samt.. hver bestar mig? (Bannað að svindla maður.)

34

-b

Önnur mynd sem við skulum hafa hér



Góði Jah, ekki láta þessa mynd sjúga allskonar.

-b.

27 nóvember 2007

Mynd sem verður að vera hér



Þættirnir byrja aftur sjötta janúar næstkomandi. Tíu þættir í þessari seinustu þáttaröð. Þið megið kalla mig spennta gaurinn.

-b.

Varðandi greinina þarna þúveist

Ókei ég er allvega byrjaður að skrifa, eitthvað sem gæti flokkast með læsilegum texta. Þá er maður að minnsta kosti kominn af stað.

Til allra sálanna þarna úti: hæ sálir. Hæ fæf!

-b.

26 nóvember 2007

The pipes, the pipes are calling

Þetta er einsog það á að vera, eða einsog það hefur bitið í sig að vera, að ég sofna ekki fyrren rúmlega þrjú, vakna rétt fyrir átta og verð svo syfjaður einhverntíman á milli tvö og þrjú, nenni engu og vill helst leggjast undir sæng af algleymi og sykurpúðum. Ég er semsagt. Sybbinn. Geispandi. Ekki á fótum að gera hlut.

Einhverntíman fæ ég tíma til að lesa allar bækurnar.

Á rauða sófanum hérna í miðrýminu situr gaur og les Jón Ásgeir og afmælisveisluna.

Ég er búinn að vinna í dag, en hér er mynd. Norman Mailer bauð sig fram til borgarstjóra New York borgar árið '69. Hann hengdi þessi plaggöt uppá veggi þar á bæ:



-b.

23 nóvember 2007

Thor um Steinbeck

Ég rakst á þessar línur í greinasafni Thors Vilhjálmssonar Faldafeyki, en þetta er grein frá 1967 sem heitir ,,Niðurlæging rithöfundarins":

Sú var tíðin að við lásum bækur Steinbecks. Eldri bækurnar hans einsog Þrúgur reiðinnar og Tortilla Flat og Mýs og menn. Síðan hefur hann skrifað ýmsar marklitlar bækur. Nú er alllangt síðan ég var að reyna að lesa East of Eden þar sem áreynsla höfundarins sem hefur týnt afli sínu orkaði þannig að það lá við maður fengi vöðvagigt af því að lesa bókina. En þrátt fyrir þessa vondu bók var Steinbeck mér kær: maðurinn sem hafði skrifað Þrúgur reiðinnar. Ég hætti að lesa þessar nýju bækur sem komu við og við þótt ég blaðaði stundum í þeim og þóttist sjá að þar var ekki lengur maðurinn sem hafði skrifað Þrúgur reiðinnar. Maður hætti að spyrja: hvað skyldi Steinbeck vera að skrifa?

Hjá erlendum rithöfundum heyrði ég ekki talað um hvað Steinbeck skrifaði heldur hvort hann drykki mikið whiský. Rithöfundurinn hafði orðið eftir í þátíðinni. Þgar hann virtist alveg gleymdur kom í ljós að einhverjir mundu eftir honum og hann fékk Nóbelsverðlaunin vegna bókanna sem hann skrifaði fyrr löngu. Þrúgur reiðinnar sem var beisk þjóðfélagsádeila þrungin mannúð og sársauka höfundar sem vildi ekki láta níðast á fólki og hataði þau þjóðfélagsöfl sem troða á litilmagnanum.

Í íslenzkum þjóðsögum er talað um umskiptinga. Þar segir frá því þegar gjörvileg börn hurfu og í staðinn kom vera með sál ófreskjunnar. Sama haust og Steinbeck fékk Nóbelsverðlaunin sýndi amerískur vinur minn í Róm mér feiknamikinn doðrant sem var orðabók yfir enska tungu. Þetta var efnilegur rithöfundur. Steinbeck hafði gefið honum bókina og skrifað langa tileinkun sem hófst á orðunum: í upphafi var orðið, og fjallaði um mátt og ábyrgð orðsins. Um skyldur og forréttindi rithöfundarins sem máttur orðisins veitir honum. Þetta var svo góð hugleiðing að ég sagði við þennan vin minn: jú það er allt í lagi þó hann fái Nóbelsverðlaun. Hvað hefur komið fyrir þennan mann sem núna skrifar greinar frá Vietnam og lýsir hernaðarleiðangri í amerískri flugvél á þennan hátt: ,,Ég vildi að ég gæti sagt ykkur frá þessum flugmönnum. Þeir gera mig sjúkan af öfund. Þeir stjórna farartækjum sínum á sama hátt og maður hefur stjórn á glæsilegum vel þjálfuðum veðhlaupahesti..." Nokkru seinna eru þeir orðnir einsog ,,múrsvala að kvöldlagi". Þannig vefur höfundur sig frá einni líkingu til annarrar í indæli morðleiðangursins. Hann situr dolfallinn einblínandi á hina óviðjafnanlegu flugmenn og hrifningin verður æ geystari: ,,Ég horfi á hendur þeirra og fætur á stjórntækjunum, þessi fíngerða samhæfing minnir á öruggar en þó hæglátar hendur Casals á sellóinu."

Þegar maður sem hefur skrifað góðar bækur einhverntíma er farinn að skrifa svona hlýtur að vera brýnna fyrir hann að ná sambandi við lækni heldur en prentara.

,,Hendur þeirra eru vissulega hendur hljómlistarmanns og þeir leika á stjórntæki sín eins og hljoðfæri og þeir dansa á þeim einsog ballerínur." Svona ofskynjanir hljóta að vera forvitnilegar fyrir lækni, reynið bara að sjá þetta fyrir ykkur. Og loks segir Steinbeck af þessu sérstaka tilefni: ,,Minnist þess er þið voruð börn og ykkur dreymdi, að þið flygjuð frjáls og lífið var dásamlegt?" ... ,,Ég verð að fullnægja þrá minni með því einu að horfa á þá."

Þegar bráir af höfundinum ofurlítið segir hann: ,,Mér þykir fyrir því að hafa gleymt mér í hrifningunni, en ég varð að fá útrás, annars hefði ég sprungið." Af hrifningu? Þegar hann er fluttur á vit amerískrar hersveitar í frumskóginum rennur víman á hann aftur og frammi fyrir þessum mönnum þar sem honum birtast ,,andlit svört eða hvít" (sem) ,,hafa sökum svita og ryks orðið nokkurnvegin rauðgrá", segir maðurinn: ,,Getið þið skilið hinn snögga hreyknisblossa, sem kviknar innra með manni, þegar hann skynjar, að hann tilheyrir sama kynstofni og þessir menn?" Hvaða kynstofni?

Hann segir síðan: ,,Ég býst við að sú tilfinning sé andstæða þess skammarhrolls, sem ég hef fundið til, er ég sé víetnikkana heima í skítugum fötum, illa innrætta, súrþefjandi auðnuleysingja og hina ógeðslegu og eyðimerkurlegu göngufélaga þeirra."

Svona sér nú rithöfundurinn fyrir sér það fólk sem er á móti stríði.

Hann veit alveg hvað þeim gengur til, og segir: ,,Óhreinlynd mótmæli þeirra þess efnis, að samvizka þeirra banni þeim að drepa fólk eru dálítið heimskuleg. Þeir eru ekki í þeirri hættu. Ég býst við, að aðaláhyggjur þeirra séu, að einhentur, hálfblindur 12 ára drengur í Víetcong-hreyfingunni geti lamið þá með knippi af þroskuðum banönum."

Þetta er nýstárlegur skilningur á stríði. Rithöfundurinn er stoltur af þeim mönnum sem þora í þennan tilnefnda einhenta hálfblinda 12 ára dreng þegar hann reiðir bananaknippið á loft. Þetta er göfugur hernaður samkvæmt útlistun rithöfundarins og ég efast um að þeir andstæðingar stríðsins sem hann lýsir svo fagurlega hefðu getað magnað fram svo átakanlega mynd af grimmd og rangindum þessa stríðs og hinum vonda málstað sem Steinbeck þjónar.

Þrátt fyrir viðbjóð og fyrirlitningu verður maður hryggur að horfa upp á niðurlægingu af þessu tagi.


Ekki vissi ég að Steinbeck hefði verið svona mikill málsvari Víetnam-stríðsins.. Enda er ég lítt lesinn í þeim báðum, Thor og Steinbeck. En þarna hefur aðdáun breyst í vongrigði og þaðan í viðbjóð, og karlinn situr ekkert á þeirri skoðun sinni. Klassi.

-b.

21 nóvember 2007

Lokunarraus

Þegar það er korter í lokun þá fer ég að rausa eitthvað. Fólk skrifar ekki jafn mikið á netið og það gerði hérna í den. Allavega ekki fólkið sem ég þekki. Í staðinn fer það í vinnu, eignast börn, leggur parket.

Ég byrjaði á Bert-bókinni núna í dag en ég veit ekki hvort ég held það út. Þar er annað sem var einfaldara í fyrndinni. Bókin virkar dálítið á mig einsog Leaves of Grass, þarsem allskonar textabrotum ægir saman. Bert skrifar í dagbókina sína og svo krassar hann yfir og skrifar eitthvað annað, límir inn úrklippur úr blöðum, myndir af hinu og þessu, heilu blaðsíðurnar af hamri og sigð.. Það má sjá mismunandi rithendur líka, sem ég veit enn ekki hvað á að fyrirstilla. Þetta gæti alveg verið gaman, en bókin er fokking 800 síður!

Hver hefur tíma fyrir svona lagað?

Ég sendi eftir pakka frá amazon um daginn. Hann inniheldur myndefni og lesefni. Ég á von á honum um mánaðamótin. En tveim dögum eftir að ég sendi eftir pakkanum kom The League of Extraordinary Gentlemen: Black Dossier út. Ég verð hugsanlega að senda eftir henni líka. Ef fréttir segja rétt frá þá verður hún ekki til almennrar sölu utan Bandaríkjanna. Maður þarf því að panta hana sérstaklega. Tildæmis frá amazon.

Og fyrir utan það þá er víst von á viðhafnarútgáfu sem kemur meðal annars til með að innihalda hljómplötu þarsem Moore syngur einhvern fjára. Kreisí gaur.

Þrjár mínútur í lokun og það er eitthvað barn að öskra af sér úlpuna inná kaffistofu. Hvað er að þessu liði?

-b.

Ný kápa úr gömlu klæði (kápu-pönn eru víst fyndin)

Ég sýndi þessa kápu um daginn. Þetta er franska þýðingin á Skugga-Baldri eftir Sjón.



Síðan rakst ég á þessa í dag, en það er sænska þýðingin á Jöklaleikhúsinu eftir Steinunnu Sigurðardóttur.



Hana fékk ég hérna á safninu, en það stendur ekkert um kápumyndina í henni.. hver tók hana, hvar eða hvenær. Þá fyrri hafði ég af netinu, og þá kemur slíkt náttúrulega hvergi fram.

Þær eru ansi líkar.

-b.

20 nóvember 2007

Hvað varð um Treb Walker?

Nú fyrir jólin kemur út ný bók um Bert Ljung, vin okkar allra, dagbókarvörð og bókmenntahetju minnar ungu kynslóðar. Sjáið hér kápumynd í slæmri upplausn:



Bert hefur tekið stakkaskiptum, á kápunni er hann orðinn að japanskri teiknimyndafígúru. Höfundar bókaflokksins, Sören Olsson og Anders Jakobssen, hafa einnig vent kvæð sínu í kross, en bókin nefnist Bert og kalda stríðið:
Bert er nítján ára taugahrúga sem býr nálægt finnsku landamærunum á sjötta áratug síðustu aldar. Hversdagslegar áhyggur unglingsáranna blandast nú saman við ídeológíska tilvistarkreppu og sjúklegt ofsóknarbrjálæði, þar sem Bert les heimspeki og stjórnmálafræði til undirbúnings háskólanáms, veltist á milli kommúnisma og kapítalisma, en treystir hvorugu. Dagbókin reynist besti vinur hans í þessari skuggaveröld hugmyndafræðanna, þar mátar hann við sig öfgasjónarmið á báða vængi og reynir fyrir sér í yfirlýsingum og hápólitískum stíl.

Við þetta bætist sífellt þrúgaðra andrúmsloft á heimili Berts. Kvöldmatarborðið var eitt sinn öruggur og skemmtilegur vettvangur þar sem Bert gat rætt málin, stór sem smá, við foreldra sína. En síðan Bert eignaðist nýja litlu systur hefur mamma hans hegðað sér skringilega. Hún skrifar bréf sem enginn má sjá, og fara ekki í póst með öðrum bréfum; hún bannar Bert að nota símann; hún hverfur lögum stundum og birtist aftur, drukkin og illa til reika, án þess að gefa nokkrar skýringar. Og síðast en ekki síst þá hefur Bert nýverið fengið þann grun sinn staðfestan að móðir hans sé að lesa dagbókina hans!

Spennan magnast þegar Bert treystir Áka fyrir þessum grunsemdum sínum, en hann svíkur vinskap þeirra og fer með upplýsingarnar beinustu leið í Stjórnarráðið. Skömmu síðar hverfa bæði mamma Berts og litla systir sporlaust, og nú finnur Bert hvergi dagbókina sína...

Já, það lítur út fyrir að Bert hafi vaxið úr grasi, á fleiri en eina vegu. Er þetta holl lesning fyrir yngri kynslóðina, spyr ég?

-b.

16 nóvember 2007

Lokun maður

Hei hei allir góðir drengir! Korter í lokun, þaðan hálftími í brottför. Við skiljum hvað þið segið, við vitum hvað ykkur vantar, við könnumst við leiðina sem þið genguð hingað, en okkur er alveg sama. Klukkan slær í hálfan bjór og helgin er ekki gerð til að svara spurningum. Ekki gerð til að svara spurningum sem innihalda fleiri en fimm atkvæði. Við erum í kappi við tímann, það er vináttulandsleikur í gangi hérna minn kæri. Það þýðir að sigurvegarinn er bestur allra en til heiðurs honum er bannað að skora stig, bannað að reka boltann, bannað að stökkva uppí loft. Og bannað að banna hluti. Gerðu það sem þú vilt ef þú vilt það í raun og veru, en vertu reiðubúinn að ansa bæði Raun og Veru ef þær telja þig villtan. Þú mátt ganga villigötur aftur tilbaka, en við könnumst við þær líka, og þá er betur á kaffistofu setið. En heim farið. Átta mínútur í lokun og munið að skilja veskin ykkar eftir í vasanum, við eigum nóg af peningum en við getum aldrei verið viss. Við getum aldrei verið viss nema við berum okkur saman við færsluyfirlitin ykkar. Þið vigtið okkur og við vigtum okkur en vigtin skuldar ykkur pening og við vigtin erum svilar. Við vitum alveg hvernig í þessu liggur en það eru tvær mínútur í lokun og við verðum að skella hurðinni svo náttfuglarnir sleppi ekki inn. Sleppi ekki inn einsog annað fólk. Því við viljum annað fólk. Og ennþá meira þegar þau eru annarsstaðar, annarshugar og annarleg, því Anna er rjómakona og hún er að segja að nú lokum við.

14 nóvember 2007

Snart, snart sagði rottan

Ég sýndi eina kápu með þessu lagi hérna um daginn, það var ein af Kalman-þýðingunum þýsku. En hérna eru þrjár í röð. Sveitarómantíkin blívur á þessum sem öðrum íslenskum krimmakápum, en hér er ekki nóg að stilla myndinni upp heldur er búið að ramma hana inn. Hver kápa er þá einsog uppstilling á smábæjarmynd, hver bók orðin að bláum dyrum inní íslenskt dreifbýlishimnaríki:







Jújú, þessi fyrsta er af Reykjavík, en hvað ætli þeir viti það.

-b.

no fit state

Ég vaknaði eldsnemma í morgun og keyrði á Selfoss að hitta tannlækninn minn. Þegar ég sit í þessum stól og horfi uppí loftið þá breytist sjónsviðið í leiksvið. Það er ekki oft sem maður fær að fylgjast með fólki sinna daglegum störfum frá þessu sjónarhorni. Allt svo fyrirfram ákveðið, svo afslappað. Hann setti einhverskonar hring utanum tönnina og festi tjald utaná hann svo skemmda tönnin var einangruð. Mikið hefur breyst síðan það var síðast borað í kjaftinn á mér. Borarnir voru misstórir, ég var deyfður tvisvar og þetta tók sirka hálftíma, allt í allt.

Og núna er ég þreyttari en flest sem mér dettur í hug. Vinna eftir tæpa tvo tíma.. gæti ég mögulega dottað í klukkustund? Ég hef samt heyrt að maður eigi ekki að sofa á meðan maður er enn með deyfingu.. Helvítis.

-b.

13 nóvember 2007

Þú segir það já

,,Þessi saga bygir miklu frekar á staðreyndum en Da Vinci lykillinn. Ég las Da Vinci lykilinn á sínum tíma og fannst hún svona la-la. Ég komst svo að því eftir á að þær kieningar sem Dan Brown reifar í bókinni eru að miklu leyti kjaftæði. Dan Brown kann vel við sig á skilunum a´milli staðreynda og s´kaldskapar og nýtur þess að bulla í fólk og láta það halda að hann sé að segja satt. Maður þurfti svo ekki nema að fletta hlutunum upp á Wikipedia á Netinu til að átta sig á að Brown var að hafa mann að fífli."
Óttar viðurkennir þó fúslega að Dan Brown hafi haft mikil áhrif á Hníf Abrahams og hann sé í ákveðinni þakkarskuld vil hann. ,,Ég hef alltaf elskað Indiana Jones en hafði ekki gert mér grein fyrir því að hægt væri að gera þessa hluti í bókum. Þetta er nú það helst asem Brown hefur gert fyrir mig. Hann opnaði augu mín fyrir því að hægt væri að flétta sagnfræði og annan skyldan fróðleik við spennusögu. Að þessu leyti er ég undir áhrifum frá honum og í raun hlýtur að mega rekja allar sagnfræðilegar spennusögur síðustu þriggja til fjögurra ára á einhvern hátt til Browns."

...

Deilur kristinna og múslima hafa verið Óttari hugleiknar og hann glímir við þessi átök hugmyndaheima í Hníf Abrahams. ,,Eftir að ég var búinn að bíta í mig að skrifa um deilur íslams og kristni út frá Abraham fór ég að pæla í sögunni sjálfri og áttaði mig strax á að ekkert vit væri í að láta hana gerast í Reykjavík eða á Íslandi. Það er erfitt að láta okkur passa inn í þetta og New York kom strax sterklega til greina meðal annars vegna 11. september. Ég er samt emð íslenska personu þannig að það er smá Íslandstenging í bókinni. Sagan er alþjóðleg og ég hefði skrifað hana á ensku ef ég væri nógu góður í ensku. Ég held hún verði trúverðugri á ensku og ég ætla að reyna að koma henni yfir á útlensku. Sumt í henni hljómar beinlínis kjánalega á íslensku.

Þegar mánudagar eru fréttnæmir þá fæ ég sting í síðuna

Mér kom varla dúr á auga í nótt, því ég vissi að með fyrra máli myndi ég þurfa að skrifa hluti úr höfðinu á mér. Þetta er vítahringur, sjáðu til: Maður tæmir hugann í gegnum fingurna og svo fyllir maður hann aftur í gegnum augun, af ótta við að heilinn gleymi því hvernig það er að vita hluti. Éttu þetta, éttu hitt, í guðs bænum ekki stilla þig tóman og skilja mig eftir í garðinum.

Í gær svaf ég svefni hinna fávísu alveg framá hádegi. Svo renndi ég austur og hitti þau Jón Özur og Elínu í gamla gula skólanum þarsem við ræddum ljóð. Myrkrið helltist yfir mig þegar ég fékk ljóðabunkann í hendurnar. Í bókstaflegum skilningi. Það kom uppúr kafinu að rafmagnsleysið var samkvæmt áætlun, hafði verið auglýst með nokkrum fyrirvara. Og það tók skjótt af.

Í valdi embættis míns sem meðlimur dómnefndar krassaði ég á blöð, hló upphátt, barði mér á brjóst, grét bláum tárum og flokkaði jafnóðum í ,,já", ,,nei" og ,,hættu nú alveg".

Embætti hafa þessi áhrif á mig.

Þetta kom nú kannske betur út en maður þorði að vona. En þetta er víst alltsaman trúnaðarmál og niðurstöðurnar verða ekki gjörðar kunnar fyrren á föstudaginn, þannig að maður segir ekki orð.

Síðan kíkti ég til Halls seinna um kvöldið og skoðaði myndirnar sem hann var að mála. Helvíti er hann fær þessi strákur. Einsog kanarnir, vinir mínir, segja: Hann er að fara á staði.

-b.

11 nóvember 2007

Að sofna oní matinn sinn

,,Þú sofnaðir oní matinn þinn" er það eina sem ég man, eftir að ég sofnaði oní matinn minn. Sævar var að láta mig vita. Við stóðum í röð eftir leigubíl á Lækjargötu. (Eða, hann stóð og ég hékk uppréttur vegna þess eins að vöðvarnir í löppunum og bakinu kannast við þá stellingu, ekki vegna þess að mig langaði til þess.) Röðin var ekki hræðileg, þetta hafðist fyrir rest. Þegar við komum heim fann ég opinn flöskubjór í innanávasanum mínum. Hvað hafði hann verið þarna lengi? Hvar hafði ég verið? Þetta voru góðar spurningar en ég var þegar sofnaður.

Við Gunnar kíktum semsagt í afmælisteitið hans Danna. Hann á afmæli eftir tvo daga og hélt uppá það á Klassík Rokk við hliðina á Brodvei. Við fórum í pílukast og pool, sungum afmælissönginn og hlustuðum á trúbador. Það var helvíti fínt. Við gáfum karlinum þrjár myndasögur eftir Jason: You Can't Get There From Here, The Living and the Dead og I Killed Adolf Hitler. Ef Daníel væri ég þá væri hann hæstánægður. Ég vona að hann sé sáttur þótt hann sé hann sjálfur en ekki ég.

Og núna sit ég í vinnunni og horfí í gegnum þynnku sem gæti fengið fíl til að gleyma hvað hann heitir.

Og ég féllst á það að vinna á stöðinni þegar ég er búinn hérna. Kræst.

Our particles are in motion.

-b.

09 nóvember 2007

Skugga-Baldur og svoleiðis

Mér datt í hug að skrifa ,,Skugga-Baldri verður kápan úr því klæðinu." En eru kápu-orðaleikir kannske þessi síðasti biti sem maður ætti að láta eiga sig?

Hérna eru að minnsta kosti kápur utanaf Skugga-Baldri. Byrjum á þeirri Íslensku:



Hér er færeysk:



Næst dönsk:



Þá finnsk:



Þýsk:



Frönsk:



Hollensk:



Og síðast ítölsk:



Þessi hollenska finnst mér nú síst. Hún er voða daufleg eitthvað.. blár himinn við hvítan snjó og skepna sem gólar. Þessi franska, sem gæti verið þýsk - með sínum gamla timburpalli við jökulvatn og það er svo kalt og úti og framandi - notar í það minnsta fallega mynd, þó ekki sé annað. Þessar skandinavísku brúka allar sömu kápumynd en breyta um letur og liti í titlinum, sem er alveg passlegt. Þú færð engin stig fyrir svoleiðis en það er heldur ekkert dregið af þér.

Þessi ítalska lítur út einsog plata með Björk. Eða myndband með Björk. Sem er aðeins sniðugri leið til að merkja sig Íslandi en að sýna mynd af kirkju uppá jökli. Hún er samt ekkert sérlega falleg.

Hérna koma þýskararnir hinsvegar á óvart. Hérna er ekkert hálendi eða jökull eða eyðibær eða rauðir sandar við fjallkot. Hálfur úlfur á hreyfingu og titill í hástöfum á kremhvítu baki. Kannske er það vegna þess að maður býst orðið við einhverri velgju úr þessari átt, en mér finnst þessi kápa mjög frambærileg.

Kallinn hefur ekki verið þýddur á fleiri tungumál svo ég viti.

...

Það hringdi í mig gamall kennari núna áðan og spurði hvort ég vildi vera í dómnefnd. Auðvitað geri ég það glöðu geði. Sýnið mér dótið ykkar og ég skal segja ykkur hvort það er nokkuð varið í það. Ég er dómari ykkar og böðull, og ekki endilega í þeirri röð! Ég skil hugverk rétt!

Annars eru tveir tímar eftir af vinnu. Dadaraí.

-b.

Uppfærð! Anna frá Noregi bendir á þessa norsku kápu:



Sem er vissulega frábrugðin þessum skandinavísku.. Ég skil nú ekki alveg hvað er á seyði á þessari mynd. Er þetta playmo-kall? Nú er kannske rétt að játa að ég hef ekki lesið bókina. Ef til vill meikar þetta perfekkt sens.

En þá vantaði mig líka þá sænsku, en sú stendur eins nálægt þeirri íslensku og hún mögulega getur.



Þá ætti þetta að vera komið. Ekki satt?

-b.

Bróðir, bróðir, sagði refurinn við rakkann bundinn

Já ég er alltof latur við þetta djös djöll. Hvað er að gerast Björn, segir Björn framtíðarinnar. Um daginn rambaði ég inná færslu á vitleysingum þarsem ég sagðist vera nýhættur að drekka kaffi. Hún var skrifuð þann 11. september 2004, og þar stendur: ,,Meira svona handa sjálfum mér, svo ég geti séð nokkurnvegin hvenær það var sem ég reyndi þetta í fyrsta skipti fyrir alvöru. Ég er hættur að drekka kaffi." Þrjú ár síðan lagsmaður. Og nú vitna ég í sjálfan mig fyrir sjálfan mig, þarsem ég er að skrifa fyrir sjálfan mig. Þessi blókveröld er svo sjálfhverf að maður getur allteins velt sér uppúr því og slett úr sjálfs-klaufunum.

Það hefði verið gaman að kíkja austur um helgina en ég er að vinna. Á morgun og hinn og hinn. Mamma var að koma frá Bandaríkjum Norður-Ameríku, þarsem hún var í heimsókn hjá Rósu frænku. Mér líður einsog í Djöflaeyjunni, við eigum góðhjartaða frænku í Amríku, hún sendir okkur gotterí.

En látum sjá.

Ég er enn að hlusta á In Rainbows. Í blaðinu í dag, Morgunblaðinu eða Fréttablaðinu, skrifar einhver stutta og hálfvitlausa grein um það að Radiohead hafi lítið grætt á því að gefa plötuna út á netinu og leyfa fólki að ráða verðinu sjálft. Þar kemur fram að u.þ.b. tveir þriðju þeirra sem sóttu plötuna hafi ekkert gefið fyrir hana, og meðalgreiðsla þeirra sem borguðu hafi verið 6 dollarar, eða um 350 krónur. Nú las ég fyrir skömmu, annaðhvort í Morgunblaðinu eða Fréttablaðinu, að hefði Radiohead gefið plötuna út hjá plötufyrirtæki hefði þeirra skerfur verið sirka 100 krónur per plötu. Og ég leyfi mér að ætla að fólk sem kallar sig fréttamenn hafi aðgang að þessum upplýsingum einsog ég.

Þetta þýðir að jafnvel þótt tveir þriðju hafi neitað að borga krónu þá greiða hinir upp þetta fræðilega ,,tap", og fimmtíu krónum betur. Gróflega áætlað eru Radiohead þá að fá 113 krónur per plötu í stað 100. 13% aukning er ekkert smáræði.

Tónninn í þessari grein er hinsvegar sá að Radiohead hafi tekið áhættu með því að dreifa plötunni á netinu, og mistekist. Þessi fljótfærni og þessi makalaust fyrirsjáanlega neikvæðni í garð netdreifingar og nýrra viðskiptamódela fyrir þennan geira er eitthvað sem á ekki að líðast þegar hlutir einsog torrent.is, höfundarréttarbrot og hugverkaþjófnaður á netinu eru í umræðunni. Mér þykir það mjög ólíklegt að þeir sem sóttu plötuna fríkeypis hefðu borgað fyrir hana útí búð að öðrum kosti, en á hinn bóginn er mun líklegra að einhverjir þeirra sem gerðu það hafi fílað hana nógu vel til að vilja kaupa viðhafnarpakkann, vínilinn og allt það gúmm.

En þetta er reyndar ekkert nýtt úr mínum munni. Hinsvegar er tvennt í þessu sem er gaman að minnast á. Radiohead tilkynna með mjög stuttum fyrirvara að þeir ætli að setja nýja plötu á netið. Heila plötu, ekki bara nokkur lög sem þeir hafa náð að klára. Enda sýnist mér, eftir að hafa hlustað á plötuna ótal mörgum sinnum uppá síðkastið, að þar sé komin heildstæðasta skífan þeirra síðan OK Computer sprengdi huga minn. Í mínum huga eru lög ennþá hlutar úr heild, og þetta tiltekna band er a.m.k. á sömu skoðun.

Hitt er svo að upptökurnar sem Radiohead seldu á netinu eru í undarlega lélegum gæðum, og því hefur verið fleygt að þessi netsala hafi verið til þess eins að auka sölur á geisladiskunum, þegar þeir koma út fyrir rest. Lögin eru í 160kbps, sem dugar ef skal, en sjálfur rífur maður ekki niðrí minna en 190kbps. Ef þeir eru vísvitandi að selja slappa vöru, og hugsa sér hana sem kynniseintak frekar en stafræna præm eign, þá veit maður varla hvað maður á að halda. Ég vona að sú sé ekki raunin. En hvað veit maður.

Hana. Yorke að syngja og spila Videotape:



Og góðanótt fjandinn. Ég ætlaði ekkert að rausa um þetta..

-b.

06 nóvember 2007

Kápugaur

Hvernig er það, eru bókarkápur leiðinlegar? Sumum finnst það kannske. En ég hef ekkert annað til að setja inná þetta pláss. Pah á auðu síðuna, allt netið er autt ef maður spáir í því þannig. Óendanleikinn er harður húsbóndi.

En látum sjá. Hérna eru tvær skemmtilegar kápur.



Mamma átti einhverjar bækur í hillu þegar ég var lítill á Selfossi. Eða kannske átti hún ekkert í þessum bókum, kannske voru þetta bara bækur í hillu. Þessi var þar á meðal. Ég las hana ekki fyrren miklu síðar, en ég hafði mikinn áhuga á þessari kápu. Það er svo mikil hreyfing og stórskorinn galsi í þessari mynd. Það er allt á iði; símtólið, brjóstið (hvar er hitt brjóstið?) beinin og dekkið, að ógleymdum smokknum. Og einhver skemmdur hrammur heldur kverkataki utanum forviða gaur, sem maður hlýtur að ætla að sé aðalpersóna bókarinnar. Það er einsog einhver hafi sópað saman afgangstáknmyndum af kynlífi og ofbeldi, fleygt þeim uppí loftið og tekið mynd af ósköpunum.

Eða hvað, er ég að lesa of mikið inní þetta ef ég tek símtólið og beinin sem reðurtákn, og bíldekkið sem einn smokk í viðbót? (Mig minnir að á einum stað í bókinni óski sér smokka sem eru jafn slitsterkir og bíldekk.) Hm. Ekkert nema kynlíf og ofbeldi.



Svo er hérna fallegur flughvalur. Hann flýgur. Og hann er fallegur. Eða, líklega finnst öðrum hvölum hann fallegur? Það er flugvél á myndinni svo við sjáum að hann er fljúgandi en ekki ekki fljúgandi. Ég er ekki búinn að lesa bókina en hún er örugglega heví skemmtó.

-b.

05 nóvember 2007

Sunshine reggí

Hver er það sem mætir í heiminn á mánudagsmorgnum og sér til þess að venjulegt fólk þurfi að fara á lappir? Þetta er ,,hvað ef væri stríð og enginn mætti" fyrir vinnulýð. Ævintýri helgarinnar verða til þess að taugakerfið leiðir ekki sem skyldi, skipanir frá heila niður til fingurgóma villast á leiðinni, grafa sig í fönn og verða úti innaní hægri olnboga. Eða kannske er þetta svefnleysið.

Það er alltaf sama kvartið á mánudagsmorgnunum.

Battlestar Galactica: Razor í gær. Lítið á seyði þar.

En það er ekki morgunn lengur. Klukkan er orðin fjögur, öllum að óvörum. Hei ég fór ekki einusinni í kaffi. Kannske ég geri það núna. Hætti klukkan fimm, engum að óvörum. Heyrði í Halli Karli áðan og ætla að renna til hans núna á eftir.. um að gera að nýta þennan bílgarm á meðan ég hef hann.

-b.

01 nóvember 2007

Þrjár kápur til viðbótar

Fyrst, hérna er e.t.v. besta 101 Reykjavík kápan sem ég fann. Ég veit ekki hvað stendur utaná henni og ég minnist þess ekki að appelsínur hafi komið neitt sérstaklega mikið við sögu, en hún grípur augað. Og svo eru appelsínur líka góðar.


Síðan er hérna viðtalsbók. Matthías Johannessen ræðir við Þórberg Þórðarson. Þarna er ekki alveg jafn mikið í gangi og á 101 hér fyrir ofan en þó alveg nóg. Það er stjarna á himni, titillinn er yfirlýsing sem er þrykkt upp í næturblámann. Rauður, gulur, blár, smá hvítur. Mjög præm og þjóðlegt. Eða kannske kitlar það mig bara hvað kápan er lík þeirri á Breakfast of Champions. Og þó ekki svo mjög.


Og að lokum er hérna bók sem ég keypti á útsölu í Eymundsson í gær. Ég var að fara í Bónus í Kringlunni og kíkti til Davíðs í leiðinni. Ég fór og skoðaði útsöluborðið, ráfaði um, sá Davíð í fjarska, las í bókum, beið eftir því að hann losnaði frá kúnna, las aðeins meira, keypti bókina, skoðaði í kringum mig og náði loks sambandi við Davíð þegar hann sá mig útundan sér og hélt ég væri kúnni. held ég. En þetta er semsagt kápan:


Og nú er hægt að smella á hana og lesa textann. Ég las innganginn áðan og hann er mjög fyndinn. Þetta er nördahúmor, rólegheitahúmor. Eitthvað sem passar til að hafa í sófanum á meðan maður borðar kleinu, drekkur kannske tebolla.

Kannske ég geri það þegar ég kem heim.

Og nú er ég búinn að ráða mig í meiri vinnu hérna á safninu. Sjáum hvernig það fer.

-b.