28 febrúar 2023

Best ársins 2022

Ég varð fertugur á árinu, sem var ágætt. Kominn tími til!

Ég gifti mig sömuleiðis. Þetta tvennt rann saman í eina veislu.

Ég grenntist líka helling á árinu eftir að hafa tekið upp ketó mataræði. Ég var ánægður með það. Ég hef verið minna ánægður með það að vera næstum hættur að drekka bjór. En ég hef líka tekið nokkur skipulögð hliðarspor og þá haft virkilega gaman af því að þjóra, fátt eru svo með öllu illt.

Ég byrjaði aftur að drekka kaffi. Það er óskaplega gott stöff. Ég bíð þess að það byrji aftur að fara illa í kerfið, hefur ekki gerst enn, sjö níu þrettán.

Ég hjólaði minna á árinu en oft áður, en ég hélt áfram að synda (sem ég byrjaði á haustið 2021) og það virðist fara óskaplega vel í bakið á mér, svo ég hef verið góður í skrokknum heilt yfir. Sömuleiðis mjög ánægður með það.

Fyrir langa löngu þegar ég skrifaði reglulega á þessa síðu, þá hefðu þessi atriði ratað í einhverja hversdagslegri færslu eða röð af þeim. En nú nefni ég bara þetta helsta einu sinni á ári. Og þá helst í gegnum poppkúltúr.

Ég hef líka haldið áfram að spila Magic The Gathering, fer reglulega á föstudögum í Nexus til að drafta. Það er óskaplega skemmtilegt, meira að segja þegar settið er ekkert sérstakt. En í ár var Kamigawa: Neon Dynasty frábært, Dominaria United engu verra. Streets of New Capenna þarf ég aldrei að koma nálægt aftur, en það var alveg hægt að spila það. Ég ber þetta núna saman við Phyrexia: All Will Be One, sem er í gangi núna, og er bara hreinlega leiðinleg upplifun. Það var one-off draft af Dominaria Remastered um daginn, það var mjög skemmtilegt. Það var sennilega eftir áramót..? Þannig að upp og ofan árið 2022, árið í ár byrjar ekki eins vel.

Kvikmyndir

Ég sá heilar 5 nýjar kvikmyndir á árinu, þ.e.a.s. sem komu út árið 2022. Færum bilið aftur til 2021 og þá eru þær samt innan við 10. Ekkert að því, það er svona sem þetta á að vera. Af þessum 5 sem ég nefndi fyrst þá er The Batman sennilega skást.

Í nýlegri kantinum þá var ég verulega hrifinn af Pig og The Tragedy of MacBeth.

Ég lauk Verhoeven lotunni með Flesh+Blood og Soldier of Orange og ég myndi mæla með fyrri myndinni sérstaklega, hún er snar.

The Deer Hunter var ákveðin uppgötvun fyrir mig. Stórkostleg kvikmynd, og ég hef aldrei verið jafn meðvitaður um að sjónvarpið mitt væri að klippa utan af rammanum eins og hér, jafnvel þótt ég hefði ekki kannað málið fyrirfram.

Margin Call og Sorry to Bother You spila framverði í antíkapítalistabíóinu en leika kannske ekkert sérlega vel saman ég veit það ekki.

Og Spider-Man 2 er frábær, leitt að fyrri myndin skuli hafa verið svona hrikalega slöpp bíóferð að ég sá þetta framhald aldrei fyrr en nú.

Í enduráhorfslistanum var það sennilega Ali sem kom mér mest á óvart.

Bækur

On Writing eftir Stephen King er sennilega eina bókin sem ég las frá upphafi til enda á árinu, sem ég myndi mæla með sérstaklega. Ég tíni engar sérstakar ástæður til, kíktu bara í fyrstu síðurnar lesandi góður og láttu hann draga þig inn.

Ég byrjaði að lesa Termination Shock eftir Neal Stephenson, hætti og hef ekki haldið áfram. Í framhaldinu fann ég Anathem á skiptibókamarkaði og las hana alla, hafði mjög gaman af. Það hefur verið í þriðja skipti. Myndi ég mæla með hanni? Já og nei. Ég myndi mæla með henni fyrir mig aftur einhverntíma seinna, ef það meikar sens. Kannske held ég áfram með Termination Shock seinna líka.

Ég held að Fall, or Dodge in Hell hafi minnkað bragðið fyrir Stephenson talsvert, kannske var það Seveneves, Dodo og Fall, einn tveir þrír, sem gerði það. Hann þarf að taka sig aðeins á og mér sýndist það ekki vera raunin í nýju bókinni.

Og ég las bókina Slow Horses eftir Mick Herron. Það eru sjónvarpsþættir í gangi á Apple+ (sem ég á eftir að sjá) og Paul F. Tompkins mælti með bæði þeim og bókunum sem þeir byggja á. Þessi fyrsta bók í flokknum er fín, eiginlega ekkert meira en það, en ég er sérlega veikur fyrir breskum spæjarasögum og er þegar kominn vel inní aðra bókina, sem grípur mig reyndar mun fastar en þessi hér.

Myndasögur

Ó mæ, hér er ekkert að ske.

Tvær seríur sem ég las á árinu (eða byrjaði á, ég veit ekki hvort það koma fleiri á hvorum staðnum).

The Goddamned eftir Jason Aaron, R.M. Guéra og Giulia Brusco er meistaraverk. Fyrri bókin er stórfín og sú seinni er ennþá betri, ég vona innilega að það komi meira en þótt það verði ekki þá er ég sáttur við að hafa fengið að lesa þessar tvær.

Og That Texas Blood eftir Chris Condon og Jacob Phillips, líka tvær fyrstu bækurnar. Mjög flott suðurríkja-noir með settlegum súpernatjúralisma.

Tónlist

Jæja eins og vanalega hef ég trassað að loka þessari færslu þar til í lok febrúar, og nú er hvergi hægt að nálgast spotify yfirlitið lengur. Þannig að ég hef engar tölur, ræðum þetta á almennum nótum, það er kannske bara ágætt.

Ég lét gera við gamla magnarann hennar ömmu á árinu, ég hef enn enga leið til að spila nokkuð annað en útvarpið en mér þykir ósköp þægilegt að kveikja á því sérstaklega um helgar. Stundum er tónlist í útvarpinu. Um daginn var safnplata frá níunda áratugnum á Vínyll vikunnar og það vakti mikla lukku heima. En það var víst eftir áramót, þannig að vinsamlegast ekki hafa lesið þessa efnisgrein.

Public Service Broadcasting átti sennilega hug minn mestan árið 2022. Lagið Go poppaði upp á einhverju Spotify mixi, og í framhaldi hlustaði ég á plötuna The Race for Space aftur og aftur. Hún er frábær. Inform - Educate - Entertain er líka góð, bandið samt greinilega að finna grúvið ennþá, og konseptið við Race for Space gerir það að verkum að hún situr fastar í minni. Ég hlustaði á plötuna Every Valley nokkrum sinnum og hún greip mig ekki sérstaklega. En Bright Magic er furðuverk, konsept plata um Berlín sem ég átti dálítið erfitt með að komast inní en núna er hún sennilega uppáháldið mitt af plötunum þeirra.

Hittararnir eru samt augljóslega af IEE og TRFS. Go, Gagarin, The Other Side, Spitfire, Night Mail, Everest. Endalaus gleði.

Við fjölskyldan vörðum einni viku í sumarbústað við Stykkishólm í sumarfríinu. Á leiðinni heim spilaði ég Glass Houses með Billy Joel í heild sinni og það var dásamlegt. Una frænka átti þessa plötu í denn og ég spilaði hana trekk í trekk þegar ég var litlu eldri en Úlli er núna. Þannig að Joel datt í róteringu hjá mér og í einu góðu fimmtugsafmæli tók ég The Downeaster Alexa í karókí, sem var gott geim.

Sjónvarp

hefur verið liður í þessum lista. En árin eru bæði snögg og endalaus, ég veit ekki hvað gerðist hvenær. Ég hafði gaman af Midnight Mass. Stephen-King-ískt smábæjar-vampíru-drama sem fer bæði mjög hefðbundnar og frekar óvenjulegar leiðir.

Já og við horfðum á Bosch frá upphafi til enda, það eru skemmtilegir lögguþættir. Bara svona mátulega góðir, mátulega alvarlegir, mátulega júniform. Stórgóðir sem slíkir.

Bosch er á Amazon Prime, þannig að þegar þeim lauk þá undum við okkur beint í Columbo, sem er frábært stöff.

Og svo var það The Sandman. Þeir byrjuðu frekar illa en unnu á. Síðustu þættirnir eru hreinlega góðir. Hinar og þessar persónur eru ekki lengur hvítir karlar, sem er gott og blessað. Ein af þeim er Constantine, sem hefði vel getað virkað sem kvenkyns, en gerir það svo engan veginn í þessum þáttum. Hér er Constantine quippy og töff, ljósrit af "sterku stelpu"-karakternum sem er fyrst og síðast hæðin og tótallí alltof kúl fyrir þennan sjónvarpsþátt sem hún er lent í. 

Constantine Moores og Gaimans er lágstéttargaldramaður, barinn og lifaður en með nógu mikla kúnst bakvið augun til að koma sér í vandræði. Hann er náttúrulega einn af þeim karakterum sem hafa haldið áfram lengi eftir Sandman og tekið einhverjum breytingum. En hann þjónar ákveðnu hlutiverki í bókunum sem er engan veginn til staðar í þessum þáttum.

-b.

25 janúar 2022

Best ársins 2021

Bækur

Ég er að reiða mig á Goodreads, eða öllu heldur, ég er að reiða mig á sjálfan mig í fortíðinni og hversu klár ég var að skrá nýtt les í þann banka. Það er ekki svo margt að finna þar, verð ég að segja. En hérna eru tvær:

Red Riding: 1983 eftir David Peace

Óskilamunir eftir Evu Rún Snorradóttur

Og Zero Fail eftir Carol Leonnig, sem ég hef ekki klárað, en ég gleypti í mig fyrsta hlutann sem fjallar um mannleg og kerfislæg mistök sem leiddu til eða skulum við segja gáfu færi á morðinu á Kennedy.

Og svo nefni ég Ráðgátubækurnar eftir Martin Widmark og Helena Willis, sem ég hef verið að lesa með syni mínum, og eru frábærar.

Myndasögur

Fatale eftir Brubaker og Sean Phillips, nær ekki alveg að standa við allt sem hún lofar þegar upp er staðið, en engu að síður stórskemmtileg myndasaga.

Slaughterhouse-Five, í aðlögun Ryan North og Albert Monteys, best heppnaða aðlögun á þessum miðli eða öðrum í lengri tíma.

Tónlist

Hér eru 12 mest spiluðu lögin mín á spotify á árinu, og ég hlusta nær eingöngu á tónlist í gegnum spotify:

 

Sko.

Auto Rock er þarna vegna þess að ég gat ekki hætt að horfa á eða hugsa um Miami Vice (2005) á tímabili. Og ég setti bara á Auto Rock og hlustaði svo á Mr. Beast í gegn einusinni enn. 

Þar af leiðandi kynntist ég þessari æðislegu plötu aðeins betur, sem er bara jákvætt, plata ársins 2021.

Númer 6 er fyrsta lagið á El Pintor, sem ég hélt áfram að hlusta á í ár, hún er ennþá geðveik. En númer 2 er fyrsta lagið á Marauder, sem er hreint ekki eins góð. Ég vildi eiginlega bara hlusta á If You Really Love Nothing og fara svo í eitthvað annað.

Interpol ennþá í topp 10 árið 2021, ja svei.

Genghis Khan með Miike Snow, þetta kom upp í einhverju mixi, ég fór úr því að heyra í að hlusta, og hló af gleði. Þetta er dásamlegt stöff. Platan er skemmtileg í heild sinni, hún heitir iii. En þetta lag er bara einstakt.

Ég horfði náttúrulega á myndbandið í kjölfarið (það eru ennþá búin til tónlistarmyndbönd). Það er ansi skemmtilegt, en geldur þess að vera það fyrsta í röðinni sem er framleitt af þessari plötu. Í næsta myndbandi, fyrir My Trigger ef ég man rétt, er fleiru til kostað og það lúkkar einfaldlega betur, en lagið er ekki eins grípandi og hugmyndin á bakvið myndbandið ekki eins töff.

Jæja, Not með Big Thief var ennþá í uppáhaldslúppunni í ár, mér finnst gaman að söngla með gítarsólóinu í bílnum.

Og Waltz #2 er eitt af þessum lögum sem ég veit að ég hef heyrt oft áður en allt í einu small eitthvað og ég fékk svo ekki nóg af því. Hrikalega sárt og fallegt lag, og svo er það vals.

Hin lögin á listanum eru öll æði en þau eru svona ofarlega vegna þess að ég hlustaði á þau aftur og aftur á meðan ég lærði að spila þau á ukuleleið. Lakeside View Apartments Suite er erfiðast þeirra en hvað er skemmtilegast? Auðvitað Please Please Please Let Me Get What I Want, sem var líka á lista síðasta árs. Guðdómlegar tvær mínútur og svo er það líka vals.

Annað sem náði ekki á topp tólf: 

Every Day is Like Sunday, Morrisey aftur

Definition með Black Star er sjúklega flott

I Was Dancing in the Lesbian Bar með Jonathan Richman er naív gleði, einsog í stemningu yfirhöfuð er það sem heillar einmitt það sem gufar upp ef maður reynir að ná því niður á punktalista.

Og svo plöturnar Rock Action með Mogwai, Grace með Jeff Buckley og Transatlanticism með Death Cab. Ég þekkti þær allar vel frá fyrri kynnum en við hittumst ansi reglulega í ár. Grace var sú sem kom mér kannske helst á óvart, ég renndi henni í gegn þarsem við fjölskyldan keyrðum heim úr sumarfríinu fyrir norðan og lög einsog Lover, You Should Have Come Over gripu mig alveg uppá nýtt, eða á alveg nýjan hátt.

Og ! Ég nefni líka lagið Call Your Girlfriend með Robyn, sem ég hef sennilega heyrt áður en hlustaði fyrst á um daginn, og hún hefur þetta skandinavíska beint áfram á einfaldri ensku sem ég dýrka svo vel. Ekki alveg eins blátt áfram einn tveir og Dancing on My Own en nær langt þangað.

Kvikmyndir

Miami Vice, augljóslega.

Ég hef verið að hlusta á hlaðvarpið Blank Check, og elsku drengirnir tóku fyrir Michael Mann. Sem rak mig í að horfa aftur á einhverja aðra mynd en Heat -- sem ég sá þó held ég þrisvar á árinu. 

Ég hef áður lýst því yfir að mér þætti Public Enemies slöpp, og að Miami Vice gengi ekki upp, já og að Collateral liti skringlega út.

Og jú, Collateral lítur dálítið skringilega út ef maður býst við að fá að horfa á filmu, en hún er líka gullfalleg. Tom Cruise er grátt goð með köld augu og Jamie Foxx er fínn býst ég við og vissuð þið að Mark Ruffalo er í þessari mynd?

En semsagt, það er ekki einsog ég hafi ekki gert fleiri en eina atlögu að Miami Vice áður, hún hefur bara aldrei gripið mig fyrr en núna. Í þetta skiptið gekk eitthvað saman í höfðinu á mér, við Miami Vice ýttum úr vör og brunuðum saman til Havana. Ég horfði sennilega fimm sinnum á hana á árinu, og kíkti reglulega á upphafið eða endinn ein og sér, sjá Auto Rock með Mogwai hér fyrir ofan.

Ég horfði líka aftur á Public Enemies btw og hún er ennþá slöpp.

En ég horfði loksins á Thief, sem er óskiljanlega fyrsta* kvikmyndin hans Michael Mann, og hún er ótrúlegt stöff. Ég lími bara úr því sem ég skrifaði á letterboxd:

Það sem Thief lætur kjurt eru fléttur og krúsidúllur í plottinu. Allt er frekar beint áfram. Meira að segja svikin í lokin gerast hægt og örugglega.

Ránin eru spennandi einfaldlega vegna þess að þau eru forboðin og niðurstaðan óviss en Mann sýnir okkur menn að störfum: undirbúningur, æfðar hreyfingar, öryggisbúnaður, þung verkfæri, endurtekning, neistaflug og svo langþráð sígópása.

The Last of the Mohicans sá ég svo loksins, í huga mínum var hún hliðarspor hjá Mann vegna þess að mér finnst hún aðallega eiga heima í svarthvítri bíódagskrá í Mogganum, kvikmynd sem fullorðna fólkið kannske fór að sjá. En hún er náttúrulega stórkostleg. Hér einsog annarstaðar er Mann svo óhræddur við að gera spennandi atburðarás flókna; veröldin er heillandi og hættuleg vegna þess að hún er ekki einföld. Maður þarf að ganga þessa vegalengd. Maður þarf að tala máli sínu. Maður þarf að semja um grið. Síðasta korterið eða svo er alveg með því besta sem ég hef séð.

Mann-lotan var stórskemmtileg, en ég tók líka snúning með Paul Verhoeven. Við Davíð fórum á Benedetta í Bíó Paradís og ég hafði mikið gaman af. Ég horfi svo á Elle, sem er að spila á franska kvikmyndahefð sem ég er ekki kunnugur, en hún er sterk og vel leikin saga um fjölskyldu og ofbeldi.

Ég horfði líka aftur á Robocop og Total Recall og Basic Instinct og þær voru allar þess virði. Sérstaklega Robocop. Og Total Recall. Horfði ekki aftur á Starship Troopers, af hverju ætli það hafi verið.

Og

Ég sá Near Dark í fyrsta skipti og það var vel. Þessi kafli á sveitabarnum! Þessi trukkur! Þessi blóðgjöf!

Og The Final Programme, sem ég ætla að mæla með hér, hún er hvort í senn sveitó og snargalin, scifi nasista Inkal síkadelíu sixtís Bretland, og þessir kragar!

Og De Palma, heimildamynd ársins (sem kom út 2015), ég hefði getað horft á hana endalaust, bara gefa manninum meira að éta, eða kalla til næsta seventís leikstjóra úr þessum eðla hópi.

Í framhaldi af henni horfði ég aftur á allar Mission Impossible myndirnar (nema nr. 2 sem var jafn leiðinleg og mig minnti svo ég slökkti). Og fyrsta myndin stendur ennþá algerlega fyrir sínu, númer þrjú var betri en mig minnti, hinar bara fínar. 

Hin heimildamynd ársins er Long Shot, sem kann að vera ennþá á Netflix. Hún er einskonar töfrabragð: hún dregur upp mynd af ólíklegri hollywood sakamálavörn sem bjargar saklausum gaur, en andlagið er doði og rasismi í sakamálakerfinu og kerfinu með stóru K-i. Ég ætla ekki að skemma myndina fyrir neinum af því það er frábært hvernig sagan birtist smátt og smátt, en hugmyndin sem svífur yfir hafnaboltavellinum er hversu margir myndu sitja hérna ef ekki væri fyrir allt þetta helvítis rugl?

There Will Be Blood og The Master og Schindler's List voru enduráhorf ársins fyrir utan allt það sem þegar er nefnt.

Sjónvarp

Við Nanna fórum beint úr TNG yfir í DS9, heltumst reyndar úr okkar eigin lest í hálfri síðustu seríunni, en höfðum mjög gaman af heilt yfir. Arftaki Dax kemur þarna inn einsog olíubrák í síðasta kaflanum, vesalings konan, og það plús helvítið hann Vic sló okkur held ég bara út. En við horfðum á einn þátt í gær, hann fjallaði um ást og vinskap og geimverur, brilljant star trek, hvernig er það ekki sjónvarp ársins.

Að öðru leyti hef ég voða lítið horft á sjónvarp í ár, hausinn hefur frekar viljað horfa á bíómyndir.

-b.