28 september 2018

Maltextrakt

Ég fór á Prikið, uppá aðra hæð, með flösku af maltextrakti og vatnsglas. Ég var með tölvuna, vinnutölvuna, í töskunni minni og þurfti að hlaða símann minn. Hann var í núll prósentum. Mér leið einsog ég væri sjálfur í núll prósentum. Djók.

Ég var ekki í núll prósentum. Ég var bara ekki í hundrað prósentum. Samband var takmarkað. Móða á skjánum. Símaskráin í lúppu. Sérstakt app fyrir myndlíkingar.

Ég þurfti aðallega að hlaða símann minn, til að hringja í Nönnu og segja henni frá því sem gerðist, jafnvel þó það hafi ekkert gerst þannig. Ég þurfti bara að fara úr vinnunni í smá stund.

Ég ákvað það sjálfur nota bene. Ég var ekki rekinn. Ekki einusinni í smá stund. Heyrðu það alheimur: ég er enn með vinnu. Gildi mitt í samfélaginu er ennþá yfir núlli.

Það eru ekki allir svo heppnir.

Ég ætlaði ekki að fara hingað en það leiðir sennilega allt hingað þessa dagana. Í dag að minnsta kosti.

Ég er að skrifa stuttar setningar án þess að stroka nokkuð út, bara af því að ég vil hafa það þannig núna.

Ég ætlaði að lýsa maltextrakt flöskunni minni. Hún er þung, bjórflöskur eru ekki svona þykkar. Stúturinn situr traustur á vörunum, sopinn er sömuleiðis þykkur, traustur, klístraður, sætur. Einhverntíma var miðinn úr pappír, nú er hann úr plasti. En flaskan er ennþá úr gleri, af því plast er rusl, en gler er rusl sem brotnar.

Já einsog annað sem brotnar. Appið fyrir myndlíkingar.

Plast brotnar í mesta lagi saman.

Þannig sér maður hvort maður sé með plast í höndunum, þegar maður stendur fyrir framan endurvinnslutunnurnar, og er ekki viss hvort þetta sé plast eða einhverskonar málmblanda, kannske pappír? Brjóttu það saman, ef það opnast aftur þá er það plast. Ógeðslegasta ruslið af öllu saman: maður brýtur það og það kemur bara aftur.

Gler brotnar.

Þegar fólk byrjar í heimabruggi spyr það stundum hvernig sé best að búa til maltextrakt. Það hafa nokkrir reynt það. Ég held að niðurstaðan sé sú að þú getir búið til eitthvað sem liggur ansi nærri maltextrakti, en það sé varla þess virði.. drekkur maður meira en eina flösku af malti á ári? Þegar manni líður illa og maður veit ekki hvað maður á að gera, og mann vantar að setjast einhverstaðar án þess að kaupa heitan drykk, og kannske er maður barn ennþá og langar í sykur, eða kannske er maltið nostalgíusopi og maður getur ekki sótt nostalgíuna beint í maltað korn og lakkrísrót. S04?

Maltextraktið er eitthvað sem hefur enga sérstaka merkingu en það er snertipunktur við fortíðina, og ekki bara fortíðina heldur hluti sem skiptu einhverntíma máli en gera það ekki lengur. Hverjum er ekki sama um maltextrakt? Engum, engum er sama um maltextrakt. Engum er uppsigað við maltextrakt.

Það er engin ástæða fyrir því að nota gler.

Ekki nota plast en þú getur notað ál. Það er nóg til af því. Ef maður brýtur saman álið þá helst það niðri, en það er snyrtilegt, þú pakkar dósinni saman oní lyklakippu og innum bréfalúgu einhverstaðar. Glerið brotnar. Það dreifist útum allt. Því víðar sem þú þarft að djöflast meira á því til að brjóta það.

Er ég að fara að ganga frá dánarbúi? En ég þekki engan sem hefur dáið.

Nýlega.

Er ég að fara að ganga frá dánarbúi? Hvað er það? Þarf ég svarta ruslapoka?

Ég er sennilega búinn að hlaða símann minn nóg í bili. Ég ætla að loka tölvunni og fara út og hringja í Nönnu. Ég fór úr vinnunni til að vera einn en maður getur ekki verið einn niðri í miðbæ. Og ef ég fer heim þá er ég of einn? Hvernig er það sem þetta virkar.

-b.

04 júlí 2018

mtg

Ég er semsagt búinn að vera að spila dálítið Magic the Gathering uppá síðkastið.

Hvernig vill það til?

Davíð sýndi mér Hearthstone fyrir rúmum fjórum árum síðan, ég spilaði helling af því. Blizzard negldi akkúrat rétt jafnvægi í leiknum, þar sem hann virkar einsog spila-leikur mestanpart, en rennslið í leiknum er hannað fyrir nokk hnökralausa stafræna upplifun. Þannig getur eitt spil á borði tekið breytingum eða breyst í annað hratt og auðveldlega, sem er eitthvað sem Magic leikur á stofuborði á í vandræðum með. Þegar annar spilaranna á leik getur hinn ekkert gert þar til röðin kemur að honum, sem útilokar allskonar fram-og-tilbaka virkni.. Allt útlit, stemning og vigt í leiknum passar akkúrat fyrir þetta umhverfi og kasúal spil. En það þýðir líka að leikurinn hefur takmarkaða dýpt.

Ég byrjaði að hlusta á podcastið hans Mark Rosewater, Drive to Work, um svipað leyti, held ég? Það var að hluta nostalgía en mig langaði líka að vita hvar leikurinn væri staddur. Á YouTube er hægt að horfa á heeeelling af Magic leikjum. Ég gerði það.

Ef Hearthstone er blokkflauta þá er MTG Online einsog.. theramín? Kannske ekki alveg. MTGO gæti verið meira fráhrindandi fyrir byrjendur heldur en theramín. Ég prófaði að spila Magic Duels, sem var tilraun til að pakka Magic inní kassa sem var einsog Hearthstone í laginu. Wizards hættu að þróa það síðasta sumar eða í haust og einbeittu sér að Magic Arena, sem reynir sömuleiðis að pakka Magic oní samskonar kassa. Ég skráði mig í biðröð eftir lokuðu beta en biðröðin var löng. Í millitíðinni ákvað ég að prófa MTGO.

MTGO kemur heldur ekki vel út í samanburði við Magic á stofuborði. Hearthstone verður til á tölvuskjá, Magic verður til á prenti. Allar styttri leiðir, shorthand og flæði sem spilarar þróa með sér á frekar stuttum tíma andspænis hver öðrum þýðist hreint ekki vel í tölvuleik, þar sem þarf að gera ráð fyrir allskonar breytum sem gætu mögulega skipt máli, hvort sem spilararnir vilja nýta þær eða ekki. Þetta skiptir engu máli í Hearthstone en öllu í MTGO.

En! Þegar ég var búinn að eyða smá tíma í MTGO komst ég inní rythmann á leiknum, og síðan þá virðist allt gameplay í Magic Duels og Magic Arena óþarflega loðið. MTGO er ekki fallegur leikur en hann er praktískur og hann virkar.

Allavega. Eftir að hafa spilað hann í dálítinn tíma ákvað ég að prófa að taka þátt í draft móti í Nexus. Það var verið að spila Dominaria, í lok maí. Það var dálítið skrýtið að koma inní þetta batterí en ég var mjög blátt áfram með það að ég vissi ekki hvað ég væri að gera, og allir sem ég spilaði við voru mjög almennilegir. Skömmuðu mig fyrir að stokka illa, sem var vel þegið. (Í gamla daga vorum við vanir að raða löndunum saman við hin spilin, eitt á móti tveimur, áður en við síðan stokkuðum. Þetta er víst mjög mjög illa séð.) Ég keypti engin plöst þetta fyrsta skipti sem var frekar vandræðalegt og bauð einmitt uppá vesen í stokkun, en ég passaði uppá það næst.

Ég er búinn að fara nokkrum sinnum síðan og finnst alltaf mjög gaman. Á laugardaginn er prerelease sealed mót fyrir Magic 2019 og ég er skráður.

Eftir þetta fyrsta draft mót keypti ég mér nýjar möppur fyrir spilin sem ég átti heima. Ég varði lunganum úr mándags-frídegi í að fara yfir kassann, sortera og raða. Ég henti gömlu grænu möppunni með plastvösunum sem voru úr sér gengnir, raðaði í nýju möppurnar eftir seríum, litum og stafrófsröð. Ekki að ég ætli að fara að bjóða skipti úr þessu, það eina sem er einhvers virði er bara spilað í Legacy og Vintage. Það er meira fyrir flokkarann í sjálfum mér, mér finnst gaman að renna yfir þetta. Ég gæti mögulega mögulega tekið einhver af gömlu basic löndunum mínum með mér á næsta mót, en ég fór aldrei svo langt í dentíð að safna júníform löndum, og þá er kannske betra að láta það vera.

Um leið og ég fór yfir gömlu spilin var ég að rifja upp nákvæmlega hvenær ég hefði verið að spila þegar ég var strákur. Miðað við að fyrsti stokkurinn minn var Ice Age starter, og ég man vel eftir því þegar Homelands kom út, þá hef ég byrjað í kringum Ágúst 1995. Og ég keypti slatta af Exodus, og spilaði með þeim spilum, en það kom út miðjan júní 1998. Ég keypti nokkra pakka af Unglued, sem kom út í byrjun ágúst sama ár, en ég var alveg hættur þegar Urza's Saga kom út í byrjun október. Þannig að setjum endalokin við lok ágúst 1998.

Þrjú ár.

Þrettán ára til sextán ára.

Gerðist eitthvað annað í lok ágúst 1998? Tja jú ég byrjaði í framhaldsskóla.

Ég var með einhverja hálfkláraða hugmynd um það hvort þetta væri eingöngu nostalgía, samanber annað misjafnlega spennandi sem hálffertugir karlmenn gera til að verða aftur sextán. Ég held ég nenni samt ekki að eyða tíma í það? Nostalgían er bundin í spilunum sem ég á uppí hillu og sem ég spilaði með þegar ég var strákur. Og hún er bundin í minningum um spil á Baldursgötunni og við bróður minn og vini mína, og stokkana sem ég smíðaði og reglubókina sem ég lærði utanað, og fyrsta skiptið sem ég keypti kassa (til helminga við Ými) og fyrsta mótið sem ég tók þátt í, og pakkana sem maður gat keypt í Jack 'n Jones í Kjarnanum (úff Selfoss). Og minningar tengdar þessu spili eru fyrirferðameiri í nostalgíu þessara ára vegna þess að mér þótti það skemmtilegra en flest annað og það meikaði sens.

Írónískt að einhverju leyti að ég skuli byrja að spila aftur þegar Dominaria kemur út, sem er hreinlega yfirlýst nostalgíusett. En það er eitthvað til að skoða í því líka: umhverfi spilsins er svipað, og það eru allskonar tilvísanir í gömlu dagana, einstaka endurprentanir, en spilið er allt allt annað en það var fyrir tuttugu árum síðan. Sem betur fer.

-b.

19 júní 2018

Enn frekara liðhlaup

Eða þannig.

Undanfarna mánuði hef ég pirrað mig á því hversu miklum tíma ég eyði í facebook, twitter og instagram í símanum mínum. Fyrir einhverju síðan eyddi ég instagram út og hef ekki beint saknað þess. En þessvegna eru semsagt engar instagram myndir inná þessari síðu fyrir síðustu vikur.

Og þessvegna hef ég ekki hjartmerkt neina instagram mynd uppá síðkastið.

Dómstólar framtíðarinnar, lesið játningu mína.

Facebook og twitter hefur verið erfiðara, ég eyddi öppunum út en mobile síðurnar þeirra eru fínar þannig að vafrinn virkar alveg eins vel. Þá gerði ég þá tilraun núna fyrir skemmstu að fleygja vafranum sömu leið.

Ég eyddi út chrome og firefox, svo er einhver samsung-vafri sem ég get ekki eytt án þess að róta símann. Gæti gert það fyrir rest. En þetta eitt og sér hefur haldið þokkalega.

Ég hef ekkert sérstaklega mikla trú á viljanum til að gera eitthvað annað, einsog sjá má. Frekar að hella draslinu í vaskinn.

Á móti sótti ég aftur kindle appið, þannig að ég get opnað það og lesið nokkrar línur ef ég er alveg að drepast í nennunni.

Það sem mér hefur ekki þótt þörf á að fleygja enn sem komið er er messenger og snapchat, af því það pingar ekki nema einhver sé að reyna að segja mér eitthvað. Og goodreads og untappd, af því það er meirihluta logg fyrir sjálfan mig. Ekkert af þessu er eitthvað sem stend mig að því að fletta inní tómið þartil ég ranka við mér kaldur í myrkrinu og heyri öskrin og vatnið nær uppað ökklum.

Síminn er þá í meginatriðum koparþráður milli okkar Nönnu, pósthólf, mp3-spilari með podcast ui, myndvél, dagbók og skeiðklukka.

-b.

22 janúar 2018

Best ársins 2017


Bækur

Ég sé að ég hef lesið nokkrar virkilega góðar bækur á árinu. Það gerist ekki alltaf. Þá síður að ég lesi glænýja bók sem hrífur mig með sér; oftast tékka ég á lofuðum bókum nokkrum árum eftir útgáfu, eða þá í íslenskri þýðingu. En semsagt:

Reykjavík um aldamótin 1900 eftir Benedikt Gröndal

Atómstöðin eftir Nóbelskáldið

No Country For Old Men eftir Cormac McCarthy

Lincoln in the Bardo eftir George Saunders

The Crimson Petal and the White eftir Michel Faber

Reykjavík.. er kannske frekar svona bæklingur, ætlaður til upplýsingar. En hún er óskaplega skemmtileg ef maður hefur á annað borð einhvern áhuga á bænum sem var fyrir þessum 117 árum. Hún er göngutúr um göturnar, með athugasemdum um ábúendur og aðra, sögur í kring, samfélagið og einkum og sér í lagi brot af því sem Benedikt hafði á hornum sér -- sem var ansi margt.

Atómstöðin er pólitísk skáldsaga af öllum þunga. Samt er hún svo létt! Ég renndi aðeins yfir það sem hefur verið skrifað um hana, þar á meðal hvernig sagan þróaðist í handriti, en hún var þó kannske fljótunnin miðað við margt annað. Mér þótti athyglisvert hvernig hún á að hafa þynnst í uppköstum, ádeilan orðið minna blátt áfram og kapítalistinn mannlegri. Og það er gaman að bera hana saman við það hvernig HKL talaði opinberlega um herstöðvarmálið, utan prósa eða þannig. Bókin er betri fyrir vikið, held ég að hljóti að vera, án þess að hann gefi nokkurn afslátt af því sem hún fjallar um. Hún er eiginlega stórkostleg. Og alveg einsog þegar ég sat hérna síðast og reyndi að útskýra hvernig ég ætlaði að mæla með Gerplu, sem kom út fyrir milljón árum og hefur verið dásömuð af betra fólki en mér, þá er ég sami jólasveinninn á bókasafninu nú: treystu hæpinu, þetta er betra en allt hitt.

Og No Country For Old Men er að einhverju leyti í þeim pakka líka. Eitthvað svo algerlega sérstakt en fullkomlega.. rökrétt? eðlileg? framsetning á því sem hún hefur að segja. Og allir mæla með Blood Meridian og ég hef ennþá ekki kíkt á hana.

Lincoln in the Bardo er svo aftur glænýtt hæp, ég las sýnishorn á kindlinum fyrr í ár en hún fangaði mig ekki þá. Brotið var ekki nema hluti af fyrsta kaflanum ef ég man rétt? Sem gefur í raun enga mynd af bókinni. En hún féll í hendurnar á mér á safninu og mér fannst hún æðisleg. Sonur Abrahams Lincolns deyr og er grafinn, sagan er sögð af öðru dánu fólki í sama kirkjugarði, í bland við beinar tilvitnanir úr samtímaheimildum.

The Crimson Petal and the White byrjaði ég að lesa fyrir einhverju síðan, mögulega 2016? Ég datt út eftir tæpar 100 síður en byrjaði aftur í vor og brenndi þá í gegnum hana. Þetta er mikill doðrantur, pakkfull af hugmyndum, hatri og húmor. Það er þessi stæling á hinum alvitra viktoríanska sögumanni sem ég hef tekið eftir að mér finnst oft skemmtileg -- The Map of Time, Jonathan Strange til dæmis. En þessi rödd grundvallar íróníska sögu um vændi, stéttskiptingu, feðraveldið, fjölskyldu og uppeldi, trú og trúleysi osfrv., með sterkum persónum og bara spennandi sögu. Það er allt hérna. Hvað viltu meira! Ha!

Sú bók sem ég eyddi lengstum tíma með á árinu var sennilega The Rise and Fall of D.O.D.O. eftir Stephenson og Galland, en hún var svo hreinlega ekki þess virði, þegar allt kom til alls. Til að vera næs og kammó gaur myndi ég segja að hún hafi hreinlega ekki verið tilbúin. Næst í röðinni var sú ekki-alveg-eins-langa-en-þó-nokkuð-langa The 7th Function of Language eftir Laurent Binet, sem var sömuleiðis ekki alveg nógu sannfærandi. Trosnuð á jöðrunum, sem sannarlega eru til staðar, ekkert rísóm hér hei.

Myndasögur

Sex Criminals vol. 3: Three the Hard Way eftir Fraction og Zdarsky

Strong Female Protagonist eftir Brennan Lee Mulligan

Casanova vol 3: Avaritia eftir Fraction, Bá og Moon

Nameless eftir Morrison og Burnham

Don Rosa Library vol. 3 (Treasure Under Glass) og 6 (The Universal Solvent) eftir Don Rosa

Ég man ekkert óskaplega mikið eftir þessum bókum? Það eru sennilega nokkrar ástæður fyrir því. Sex Criminals bókin er áframhaldandi saga, ég man ekki nákvæmlega hvað var í þriðju bókinni versus þeirri númer tvö, en allt heila klabbið fram til þessa er afskaplega skemmtilegt dót. Ég væri til í að fá meira af Fraction í stuði, kíkti líka á Ody-c en tengdi ekki við hana.

SFP er indí útgáfa ef ég man rétt, allavega í þeim ham. Hún er á mörkum þess að vera new wave ofurhetjusaga og svo aftur frekar næm uppvaxtarsaga. Engar klisjur, ekkert uppskrúfað drama, en að sama skapi engin óþörf ofurhetjuslagsmál til að "halda dampi" eða svoleiðis. Bara mjög solid saga, virkilega fín bók.

Ég komst loksins í þriðju Casanova bókina, las aðra bókina aftur strax á undan og hafði mjög gaman af. Þetta er Image útgáfa ef ég man rétt? Frá Image til Icon og aftur til baka.. Fraction lýsir þessu í aftanmálsgreinum við aftanmálsgreinarnar. Það er svakalega mikið lesefni sem fylgir bókunum, og sagan er þétt. En það er ekkert annað í líkingu við Casanova, og það á eins vel við þriðju bókina og þær fyrri.

Nameless er einhverskonar vökudraumur á prenti, ofskynjun í myndasöguramma, samkvæmt einhverri skilgreiningu leiðsla. Hún endar ekki, hún bara hættir nokkrum sinnum, tekur upp þráðinn annarstaðar eða í annarri veröld, og svo hættir hún loks fyrir alvöru, en það er varla hægt að segja að neinum söguþræði sé slúttað, eða að persónurnar fari úr einum stað í annan. Það skiptir samt ekki nokkru máli, sem draumur þá er þetta falleg, grípandi, hrollvekjandi bók. Gaman að sjá Morrison gera eitthvað annað en krúsídúllur í korporat ofurhetjusamfelldni.

Og Don Rosa sögurnar eru bara æði. Ég las þessar á árinu því nr. 4 og 5 voru ekki komnar á safnið, ég held það séu bækurnar sem hafa komið í íslenskri þýðingu, um uppvaxtarár Jóakims. Sögurnar eru ekki allar frábærar en hann setur frámunalega háan standard fyrir Andrésar Andar-sögur.

Hlaðvarp

Hollywood Handbook er enn á toppnum. Fyndnasta hlaðvarpið, einmitt vegna þess að það er algerlega sitt eigið þíng, og ég get með engu móti bent á einn ákveðinn þátt og sagt: hana, hér er snilldin í prófíl, sestu og hlustaðu. Þeir eru bara búnir að vera að byggja sína kanónu statt og stöðugt frá upphafi.

The West Wing Weekly er með góða umfjöllun um hvern þátt, spennandi gesti og stöðugt nýja fleti í umfjöllun. Það sem West Wing var fyrir hefðbundið sjónvarp er TWWW fyrir hlaðvarp um sjónvarp, meikar það sens?

Kurt Vonneguys minntist ég á fyrir ári síðan og þeir eru enn góðir. Þessir þættir fengu mig til að fylgjast með Michael Swaim, sem er einn þeirra sem hvarf frá Cracked á árinu en hann stofnaði sitt eigið hlaðvarps-þing, Small Beans, og ég gerðist áskrifandi í kjölfarið. Fókusinn er frekar þröngur hérna, það er bara talað um eina Kurt Vonnegut bók í hverjum þætti, og þeir sem fjalla um þær eru miklir aðdáendur, hafa mikinn áhuga á að rýna í bækurnar, en eru ekki blindir á það sem KV gerir illa.

I Only Listen to the Mountain Goats, þar er fókusinn ennþá þrengri: Í hverjum þætti er fjallað um eitt lag af plötunni All Hail West Texas með The Mountain Goats. Hugmyndin er að í seinni þáttaröðum verði vikið að öðrum plötum. Stjórnandinn tekur viðtal við John Darnielle, söngvara og lagahöfund, lagið er spilað, svo er viðtal við annan tónlistarmann eða band, sem hefur gert nýtt kóver af téðu lagi, og í lokin er kóverið spilað. Þetta er rennslið, og það er alltaf skemmtilegt, nýir fletir á lögunum og ekki síður þegar maður heyrir aðra spreyta sig á þeim.

Doughboys voru hæpaðir nokkuð lengi á fanatískri hlaðvarps aðdáendagrúppu á fb og ég bægði því frá mér vegna þess að hugmyndin er eiginlega frekar leim: Tveir gaurar í Kaliforníu heimsækja skyndibitastaði og gefa þeim einkunn. En þessir gaurar eru óskaplega kvikir og spila vel saman, og nota þennan útgangspunkt til þess að búa til hálfbjánalegar en skemmtilegar samræður um allt og ekkert. Og þeir fá oft fína gesti með sér.

The Daily Zeitgeist er þáttur sem Jack O'Brien, fyrrverandi ritstjóri Cracked og sá sem rak hlaðvarpið þeirra, kom á laggirnar á árinu. Þeir Miles Grey plús gestur fjalla um fréttir líðandi stundar, gera það skemmtilega. Þættirnir koma út fimm sinnum í viku og stundum oftar, sem þýðir að þetta er ekki must-listen. Ef maður missir af þætti þá er annar þegar kominn, og sá gamli bókstaflega old news. En þetta er mjög solid annars-sætis þáttur, til að fara í ef það er tildæmis mánudagur og ekkert nýtt komið enn.

Kvikmyndir

Inside Out

Get Out

Horfði ég á aðra kvikmynd á árinu? Það hlýtur eiginlega að vera. Kannske ég láti þetta nægja til þess að eyðileggja ekki hvernig listinn rímar hálfpartinn.

Inside Out horfðum við á saman, fjölskyldan, á Þorláksmessu. Í íslenskri þýðingu. Strákurinn þreyttist og við hættum í miðri mynd. Á aðfangadagsmorgunn vöknuðum við feðgar og héldum áfram að horfa, hann missti áhugann eftir smá stund og fór að gera annað en ég sat fastur við skjáinn, fyrst hálfskælandi og svo bara skælandi. Ég veit ekki hvernig þeir fara að þessu en vel gert Pixar.

Get Out bjóst ég við að væri hálfpartinn gamanmynd en hún er það ekki. Hún er heldur ekki sæfæ þósvo plottið byggi að einhverju leyti á aðgerð eða vélbúnaði sem er annars óhugsandi. Heldur ekki hryllingsmynd, eða hvað? Maður ætti bara að sjá hana. Hún er nokkuð stuðandi, sterk. Mér skilst það sé til annar endir sem ég þarf að tékka á einhverntíma, vegna þess að hún neglir ekki alveg punktinn í lokin finnst mér.

Sjónvarp

The Handmaid's Tale er virkilega flott sjónvarp, óþægilegt, deprímerandi og röff.

The Americans undirbýr lendingu og það finnst alveg, en þetta eru ennþá sömu þættirnir, það er ekkert annað af þessum kalíber sem ég veit. (NOTA BENE: ég fylgist illa með.)

Rick & Morty eru ennþá fyndnir. Minna nota bene: ég hef ekki enn klárað þriðju þáttaröð.

Þættirnir sem mér leiddust á árinu voru Game of Thrones, sem í einu vetfangi hættu að drolla og hættu um leið að meika nokkurt sens í dramatík og persónusköpun. Allt í einu varð þetta bara að öllu hinu sjónvarpinu. Og Sherlock, sem ákvað í fjórðu þáttaröð að vera bara ofboðslega heimskt stöff. Ofboðslega heimskt.

Á hinn bóginn sá ég þessi ósköp af Elementary, þar sem Nanna horfði á það allt í gegn og ég fylgdist með af og á. Miklir formúluþættir en oft skemmtilegir. Snöggtum betra að gera by-the-numbers ráðgátuþætti en að frussa upp einhverju kjaftæði og þykjast vera eitthvað með því einsog Sherlock. Arg!

Þættir sem ég hef ekki haldið áfram með á árinu eru Bojack Horseman. Fleiri?

Tónlist

Nú fer ég eiginlega bara eftir því sem ég hlustaði mest á á árinu, af nýrri tónlist (fyrir mér).

Run the Jewels 3 var í nokkuð heví spilun um tíma, slagur í þessu. Ég fór í fyrri plöturnar líka en var ekki eins hrifinn.

Lost in Space með Aimee Mann var vistuð inná símann í Berlínarferðinni í vor. Ef ég man rétt kom The Moth upp í einhverjum discover playlista og ég festist í plötunni einsog.. já! Einsog mölfluga. Einsog mölfluga í.. fataskáp? Segjum það. Berlín og Lost in Space eru þar af leiðandi eitt og hið sama í mínum huga, sem er ekki slæmt. Það er böns af frábærum lögum á plötunni en hún er líka gott ferðalag í sjálfri sér. Þessi hrifning mín hefur ekki þýðst yfir á annað eftir Mann, en sjáum til.

Transcendental Youth með The Mountain Goats er þá þriðja platan sem ég dett oní með þessari sveit, á eftir All Hail West Texas og The Sunset Tree. Aftur spotify-lógík: ég held að fyrsta lag plötunnar hafi verið í TMG playlista sem spilaðist sjálfkrafa eftir að Sunset Tree lauk í eitthvert skiptið. Ég hafði reynt við þessa plötu áður en þá hljómaði hún einsog eitthvað algerlega útaf korti. Nú kveikti ég á einhverju og hlustaði síðan á þessa plötu í gegn aftur og aftur og aftur. Það eru svo mörg góð lög á henni, þau eru öll sér á parti en samt er heildin svo sannfærandi.. Mér líður einsog ég sé gaurinn sem var að uppgötva tónlist og fer á milli vina sinna og segir hefurðu heyrt þetta dót, þessa tónlist? fólk spilar á hljóðfæri og syngur, það er rosa næs. Þá er ég bara hann. Þessi plata er dásamleg. Krókarnir sem maðurinn kann að búa til, ég hreinlega skil það ekki.

Bjór

Febrúar/mars bjórfestivalið á Kex var betra en nokkrusinni fyrr. Á topp fimm lista þessa árs voru þrír á krana þar: Lorelei og Noa Pecan Mud Cake Stout frá Omnipollo, og Kindred Spirits Lactose IPA frá Alefarm. Kom sosum ekki á óvart að þessir tveir myndu vera ofarlega á lista, en það var meira en að segja það að standa útúr í þessum pakkaða sal, því það komu allir með bombur. IIPA á IIPA ofan, RISar í kringum RISa, þetta var dásamlegt. Fyrir utan bjórinn var vel að öllu staðið á festivalinu í þetta sinn, ég er bókaður á næsta.

Það var annað festival í ár, Maine Beer Box Festival niðri við höfn, hjá Eimskipum. Það var bæði ekki eins vel skipulagt og ekki jafn hlaðið æðislegum bjór. Það var utandyra og veðrið þokkalegt, svo það var ákveðinn plús. En raðirnar voru laaaaaangar og mikið af bjórnum þokkalegasta stöff, sem væri örugglega gott að súpa í hálfslítravís en frekar underwhelming í smakk-glasi. Mér var og meinað að koma með töskuna mína inná svæðið, án frekari útskýringa, sem er vitaskuld leim sem eff. Bjórinn sem stóð uppúr var 5,5% stout, Gunner's Daughter frá Mast Landing Brewing.

Ég reyndi slatta af bjór í Berlín, skrifaði um það hér. Margt gott en ekkert sem ratar á árslista.. Nema ef vera skyldi fyrir virkilega gott barleywine, L'Ensemble di Montalcino frá Brouwerij De Dochter van de Korenaar. Ég segi það ekki til að vísa fólki á, og varla til að minna sjálfan mig á það, bara til að nefna barleywine sem mér þótti virkilega gott, það gerist sjaldan.

Af íslenskum bjórum held ég að Surturinn hafi staðið uppúr. Og Garún Garún 19,2. Mögulega Dirty Julie frá Brothers Brewery?

Seint í sumar eða haust gaf festingin á ísskápshurðinni sig, svo við keyptum nýjan. Tæmdum gamla og bárum niðrí geymslu, þar sem ég kom honum fyrir við hliðina á gerjunarskápnum. Svo fyllti ég hann af bjór. (Hurðin hangir á aukafestingu, og svo þarf ég ekki að nota geymsluhólfin á sjálfri hurðinni.) Nú er svo komið að þessi skápur er að fyllast af bjórnum sem ég hef keypt uppá síðkastið og ekki drukkið. Sem er lúxusvandamál, en þannig er staðan þessa stundina.

Ég lagði í eitt einasta skipti, það var í lok sumars. Mér þykir það alltaf gaman. En ég hef að því er virðist lítinn tíma til að taka frá fyrir þetta. Ég á amk. nokkrar flöskur af bjór núna og þarf ekki að kaupa dósir af einföldum ef vantar í töskuna.. En ég pantaði líka og greiddi staðfestingu fyrir Robobrew græju, en afhending á þeim hefur tafist og tafist og tafist. Ég held þær eigi að koma um miðjan febrúar? Það er spennandi, punktur fyrir 2018.

-b.