(Það fyrra var náttúrulega ísskápur auðmannsins.)
Arnaldur kom fyrstur,
frægur eins og tré.
Hann ritaði um glæpi
og rakaði inn fé.
Eyvindur var annar,
með Ósögð orðin fín
Hann skreið ofan af Pala-hnjúk
og sýndi gullin sín.
Þórunn hét sú þriðja,
þá Erlu-Valdimars.
Hún krækti sér í Njálu
og steikti krimmafars.
Sá fjórði, Einar Kára,
var fjarskalega brók.
En fæstir voru sáttir
við Endurfundabók.
Sá fimmti, Óttar Norðfjörð,
var nauðalíkur Brown.
Með auglýsingafári
og helgigriparán.
Sú sjötta, Kristín Marja,
hét ekki Karítas.
En stöðugt verri titla
úr striganum las.
Sjöundi var Hugleikur,
sá var ósköp klúr.
Hann flissaði í rökkrinu,
og fékk sér vænan lúr.
Bloggþórinn, sá áttundi,
í Hliðarsporum söng.
Hann þrælaði við smásögu
sem var þrisvar of löng.
Níundi var Kalman, Jón,
frá kaupstaðarhysk-i
hann hentist út í bláan sjó
og blaðraði um fisk-i.
Tíundi var Gyrðir Elíss,
grályndur mann.
Úr són og taði málara
Sandána vann.
Ellefti var Bertelsson,
bölvaði í erg og gríð.
Og reiðilestri dældi
yfir dóp- og krimmalýð
Einar Már, sá tólfti,
tefldi kóng í hrók.
Sögu sína ársins leigði
læstri fangablók.
Þrettánda var Yrsa Sig,
úr Öskunni reis köld.
Hún Eyjamenni stráfelldi
á Aðfangadagskvöld.
Fljótlega í hillum
verður fennt í þeirra slóð.
En klisjurnar, þær fúnkera
í fylleríisljóð.
-b.
Engin ummæli:
Skrifa ummæli